De Jurasic park ekster – de enige die ik vertrouw en ik word psycholoog

geschreven door: Katja

We zijn inmiddels 3 maanden in Colombia. We zitten hier in een ritme. Het meest uitdagende voor mij is niet zozeer de fysieke uitdagingen. Deze vallen, vind ik, wel mee. Het is geen bamboo hutje in het Amazonegebied waar we zitten. Ok, we hebben dan geen warme douche, mijn matras ligt op de grond en er heeft weleens een kakkerlak over mijn gezicht gelopen, het dak lekt, de wasmachine, die boven op de berg staat, vullen we 2x per wasbeurt handmatig met 5 emmers water, de klusjes doen we in de warmte op een berg, de mosquito’s lusten ons rauw tijdens het doen van de klusjes of het epileren van mijn benen (tja, af en toe rijden we met de schoolbus mee naar Jamundí om daar naar het zwembad te gaan en dan wordt ik uiteraard bekeken (alleen al omdat ik wit en blond ben 😉). Langzaamaan schakelen we nu over van het droogte seizoen naar het natte seizoen. Het regent al ietsjes vaker dan voorheen. Het waait en onweert vaker en het is vaker bewolkt en iets koeler aan de randen van de dag; lees een warme Nederlandse zomerdag 😊 – waarbij ’s middags nog steeds de straaltjes over mijn rug lopen. De meestal rustige Silven heeft door die ene heftige storm toen ons huis aardig ondergelopen was een trauma voor stormen ontwikkeld. Ik moet ook wel zeggen dat de donder hier mij ook angst aanjaagt, zo hard als ze is in de bergen. Wanneer het een beetje begint te waaien moeten van Silven direct alle ramen dicht. Als ik dan nog buiten ben dan eist hij huilend in paniek dat ik naar binnen kom. Ik zet dan een piano muziekje op, waarna hij met zijn hoofd op een kussen bid tot god Odin dat de storm ophoudt. Samen met hem heb ik ook liedjes over onweer gezongen, informatie en filmpjes over onweer opgezocht (nog angstaanjagender dan de donder hier ☹), muziek geluisterd, gelachen, geademd – mijn geheel zelfontwikkelde angst-overwinnings-therapie. En zowaar kwam hij op een dag toen het begon te donderen op het balkon en zei “Ik zeg gewoon dat ik niet bang ben en daarmee klaar”. Aha, ik word psycholoog! Tot gisteren toen het echt weer helemaal losging, toen was de paniek weer terug. We belandden met z’n 3-en in bed en zongen hard mee op Guus Meeuwis “Het dondert en het bliksemt… regent meters bier”. Maelyn zong het hardst en Silven kon uiteindelijk lachen om het gekke gedrag van Maelyn.

Van de Jurasic Park vogels ben ik intussen gaan houden. Zij zijn de enige dieren die ik kan vertrouwen. Ken je dat dat je ’s nachts wakker wordt. Soms val je direct weer in slaap en soms staat je hoofd gelijk aan. Als het dan al bijna ochtend is doe je geen moeite meer om echt in slaap te komen, anders wel. Eerst vertrouwde ik op de hanen en de honden om ’s nachts “de tijd” aan te geven. Dat doe ik niet meer. De honden blaffen en de hanen kraaien ’s nachts wanneer het ze uitkomt. Echter(!) de Jurasic park vogels starten hun “lied” (lees; gekrijs) pas écht écht als het ochtendgloren zich heeft ingezet. (zie hier het filmpje voor hun lied)

Nee, mijn grootste uitdagingen hier zijn meer spiritueel, psychologisch van aard. Bij het wegnemen van alle afleiding (lees: werk, vrienden, familie, fietstochtje, sporten) is het aangaan van dat wat er is de enige mogelijkheid. Dan is het 24/7 samenzijn in 1 huis op één lap grond best confronterend. Het constante samenleven met je partner, kinderen, collega, verhuurder, community, de school en de schoolkinderen is dan best pittig. Een schoolkind dat zegt “ik vind jouw les stom” komt dan hard binnen. Het mooie is hier dan ook weer dat ik een moment kan pakken om te voelen hoe dat voelt (in lotushouding of niet). Op mijn werk in Nederland had ik ook deze “confrontaties”, maar dan leer je je neus op te halen en door te gaan. Een meeting die niet “oké” is, een manager die “over je grens gaat” is, een teamgenoot die “zich er met een Jantje van Leiden van afmaakt”… vaak gaan we door en liggen dan ’s nachts wakker. Hier is voor mij een mooie gelegenheid om te voelen en soms als het nodig is het ook direct te bespreken – het aan te gaan.

Leuk om te vermelden: Silven en Maelyn spreken nu Spaans met ons als ze thuiskomen en wij praten ongemerkt Spaans terug. En ze zijn op het punt dat ze anderen beter verstaan dan wij en het voor ons vertalen. Wij lopen achter met het leren van Spaans, omdat we dus niet meer van het terrein afkomen. Ik spreek nog wel Spaanse in de 2 lessen die ik geef. Alleen Engels spreken in die lessen was voor sommige kinderen iets te pittig. Dus ik spreek Spaans, Italiaans, Engels, Nederlands en soms nog wat Duits (1 meisje met een Duitse moeder) tegen ze.

Silven 8 jaar!!