¿Que mas?

geschreven door: Katja

De dag na de befaamde kerstavond (24/12) en dag (25/12) – 26/12 – voelde ik me nog net zo brak als de dag ervoor. Onze onderburen waar we een half jaar lang heel goed mee waren, nodigden ons uit voor een lunch. Onze onderburen voelde echt als ‘een community’. Hadden we iets nodig dan haalden we het bij elkaar. De kinderen (hun dochtertje en onze kinderen) speelden altijd samen en waren van ons allebei. Of ze nu in ons huis ronddoolden of beneden aan het ravotten waren of ergens op het terrein speelden het maakte niet uit. En als de één later thuis was, dan nam de ander de kinderen ‘op zich’. Ook met de Duitse buurvrouw voelde het als een community. De kinderen konden iets minder gemakkelijk op en neer; ze moesten dan over de grote weg, maar ze waren bij beiden net zo welkom. Was de één moe, dan waren de kinderen met 1 appje bij de ander. Met de vrijheid om nee te zeggen, maar zonder de schroom om het te vragen. Heerlijk dit community leven.

Voordat we die dag met de onderburen gaan lunchen lopen we nog 1 laatste keer met de Duitse buurvrouw en haar kinderen (in kinderwagen) naar La Estrella. Het is het eerste dorpje (lees: 1 straat met een paar huizen en een restaurant) verderop in de bergen dat met wat aanmoediging van de kinderen aan te lopen is. Dit keer moet ook oma af en toe aangemoedigd worden. De hitte en het bergop, bergafwaarts lopen hakken erin. In la Estrella drinken we nog 1x een drankje in het restaurant. De zeer vriendelijke eigenaar hebben we ‘Que mas’ genoemd, omdat hij altijd ‘que mas’ zegt. Dit is de “vraag” die komt na het antwoord op “hoe gaat het”. Dus dan zegt iemand “goed” en dan zeg je “que mas”. Voor ons zeer verwarrend, want letterlijk vertaald betekent het “wat meer”. Dus wij antwoordden iedere keer braaf met een nieuw verhaal, totdat de verhalen op waren en we wat ongemakkelijk antwoordden “nada mas”…. Niet het juiste antwoord. Uiteindelijk leerden we te antwoorden “Bien, bien”, wat altijd werkt als er iets in de vorm van “hoe gaat het” gevraagd wordt. Wat hier op 20 verschillende manieren gevraagd kan worden.

Teruggekomen uit La Estrella helpen we mee met het koken bij de onderburen. Uiteraard wordt er een vuurtje aangestoken, waarop grote stukken vlees belanden. Het is heel gezellig, voelt vertrouwd en met een droevig randje; we weten allebei dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we elkaar zien. Hoe neem je afscheid van iemand die je niet meer gaat zien; ik ben daar niet goed in. Meestal beroep ik me bij een afscheid op “tot snel hé”, wat nu gek klinkt. Op het moment dat we ons realiseren dat de Guala (de bergjeep) over 15 minuten langs kan(!) rijden, zeggen we snel gedag, halen onze spullen op bij de Duitse buurvrouw op en zeggen ook haar gedag. Ook Nick zeggen we gedag, want hier splitsen onze wegen in Colombia. Uiteindelijk gokken we op een lift uit angst dat de Guala op dat moment helemaal niet meer langskomt. In Jamundí slapen we nog 1 nacht in de kleine airbnb waarna op 27/12 onze reis door Colombia echt begint.