Een druppel

Nog even een samenvatting van wat gebeurtenissen in de periode vóór kerst. Gewoon voor de verslaglegging en omdat het bij de hele ervaring hoort.

Rewind naar eind oktober. Die periode was pittig voor mij. Het lesgeven op twee middagen, vraten 2 dagen uit mijn week. De voorbereiding voor deze verticale groep (van 3 jaar tot 8 jaar) vroeg veel van mij als onervaren “docent”. En de les zelf was uiterst uitdagend. De klas bestond voor een-derde deel uit mijn eigen kinderen. Zodra mama juf werd, luisterden ze noch naar juf, noch naar mama. Het zeer eenvoudige Engels dat ik sprak vonden de Colombiaanse kinderen eng. Met mijn gebrekkige Spaans kon ik ze daarentegen niet voldoende het verhaal inzuigen, wat op die kleuterleeftijd toch wel belangrijk bleek. En, de verticale groep ging op dat moment nog alle kanten op – sommige kinderen wandelden “het lokaal” letterlijk uit zodra ze doorkregen dat er iets educatiefs op het programma stond (niet alleen bij mij 😉). Ik zag steeds meer op tegen de twee middagen die door alles eromheen 2 slopende dagen werden.

Het fysieke werk rondom de school op de andere dagen was op dat moment wel veel meer ontspannen. Maar ook daar was het samenwerken met maar 1 collega, namelijk Nick, pittig. Het 24/7 om elkaar heen draaien in huis, in werk, in alles was benauwend. Kan je even niet met elkaar door één deur, dan kan je nergens heen of even je hart bij iemand anders luchten. Het bellen met vrienden in Nederland vond ik lastig door tijds- en ritmeverschil. Maar zeker ook omdat ik door het beperkte wifi bereik eigenlijk nergens privacy had. Iets wat op dat soort momenten wel fijn is. Silven zat in die periode net in het staartje van een heftige tijd van adaptatie aan een nieuwe schoolomgeving. Als oudste van de school met 2 jaar afstand tot de eerstvolgende in een hele vrije omgeving was Silven zichzelf niet meer. Met de school op nog geen 10 meter afstand, hoorde, zag en voelde ik alles wat er zich daar af speelde. Meer dan eens had ik een boos of verdrietig kind in m’n woonkamer die uit frustratie naar huis was gerend. Heel verdrietig om je eigen kind zo te zien en vooral niet meer te herkennen en dus ook niet te weten wat te doen.

Eind oktober zat ik vol. Leuk al die mensen en situaties die op de poortjes van mijn hart klopten met boodschappen, maar op een gegeven moment was het teveel. Ik probeerde al weken de gevoelens al mediterend of niet mediterend te voelen; er doorheen te gaan. De tranen prikten achter m’n ogen als een kind mij bij binnenkomst niet aankeek of gedag zei en ik eigenlijk al klaar was voor de dag. “Ik ga hier doorheen, ik loop niet weg” was mijn mantra. Tot ik op het punt kwam dat weglopen of “even afstand nemen” zoals ik het liever noemde als mijn enige optie voelde. Het liefst ging ik op dat moment helemaal weg daar, maar ik had anderen om rekening mee te houden. Hoe gevangen kun je je voelen als je ineens niet meer je eigen beslissingen kunt nemen. Nick had het goed naar zijn zin en Silven zat steeds beter in z’n vel en Maelyn zwom overal tussendoor. Waar ging ik heen met twee kinderen die dan ineens geen school, geen huis en geen vriendjes meer hadden. Een enorme spagaat voelde ik tussen mijn eigen behoeften en die van mijn gezin. Uiteindelijk nam ik contact op met een vriend die zich sinds 2 jaar in Costa Rica gesettled had. En ja hij vond het gezellig als ik een weekje langskwam. Half november vloog ik. Het was een week van heerlijk in mijn eigen energie leven, afstand nemen, op adem komen, uitrusten en mijn kracht hervinden. En een week van nieuwe ervaringen met meditatief cannabis vapen, micro doseringen paddo’s en bijkomen van dat alles in een hangmat onder het huis. Door de fysieke en mentale afstand tot alles kon ik weer vrijuit ademhalen en mijzelf uit de mentale verstrengeling van de situatie bevrijden.

Teruggekomen, eind november, had ik nieuwe energie en een rozere bril. Het werken en alles eromheen ging soepeler. En het aftellen was begonnen voor de komst van mijn moeder. Nog maar 2,5 week. Bij terugkomst was er wel ineens een nieuw werk-elan. Het Europese ‘plannen’, ‘targets’, ‘kwaliteiten’, ‘focus’, ‘daily stand-ups’, hadden hun weg naar ons werk in Colombia gevonden. Waar het vandaan kwam, ik weet het niet, maar ineens kregen we bij onze nieuwe ‘dagstarts’ vragen als “wat ga je vandaag afmaken” en “waarom heb je dat wat je gisteren gepland had niet afgekregen?”. Het maakte dat mijn roze bril iets besloeg. Maar ik hield me vast aan het aftellen. En toen was het zover, mijn mama kwam op 13 december na 32 reizen aan (tja hoogseizoen hier). Dolblij was ik om mijn moeder weer te zien en vice versa. De dagen erna probeerde ze bij te komen van de reis en de jetlag, maar een griepje wist haar onderuit te vegen. Een aantal dagen op bed volgden.

Zondag 17 december vertrok Nick naar Ecuador in de hoop zijn visum en die van de kinderen te verlengen – ze komen 4 dagen tekort t.o.v. de terugvlucht die we geboekt hebben ☹ (tja ook wij maken fouten; 90 dagen visum is geen 3 maanden). De zaterdag ervoor kregen we te horen dat we met kerst danwel tegen betaling in ons huis mochten blijven (we werkten dan immers niet meer), maar dat we voor nu de sleutel in mochten leveren. Sleutel inleveren betekende; huis leegruimen voor 5-6 dagen, waarna we tegen betaling terug zouden mogen komen. Dit was een laatste druppel in een emmer die in een aantal maanden heel langzaamaan was gevuld met “kleinigheden”. Wellicht cultuurverschillen, karakterverschillen, communicatieverschillen, verschillen in rol (werkgever, werknemer, huisbaas, huurder) en perspectief. Die druppel maakte dat wij besloten dat de koek op was en wij kerst ergens anders zouden doorbrengen. In 3 uurtjes ruimden we het hele huis op en leeg, terwijl ‘oma’ ziek op bed lag en de kinderen buiten speelden. We leverden (ik vooral) zeer opgelucht de sleutel in en vertrokken. Nick met de kids naar Ecuador en ik met mama naar Popayan. Ja Popayan had ik al gezien, maar het was de enige leuke optie niet te ver van Jamundí, zodat we voor het schoolkamp terug zouden kunnen komen.

Wat daarna volgden waren een hele fijne, ontspannen week in Popayan. Een aardig uitstapje zonder visum verlenging voor Nick en de kids ☹! En een schoolkamp (22-12). Door het gekke vertrek waren de verhouding tussen ons en onze voormalige werkgevers op een vriespunt. Maar met de ouders en de kinderen was het heel fijn om deze periode zo in dit weekend zo af te sluiten – daar ging het ons (en de kinderen) om! Daarna was het kerst en direct daarna startte onze rondreis door Colombia – volgende keer meer daarover.