Kerst in Colombia; je moet het een keer meegemaakt hebben.

geschreven door: Katja

Toen ik ze hier naderhand vertelde, dat onze kerst er toch wel wat anders uitziet vroegen ze mij wat ik leuker vond. De verschillen zijn zo groot dat vergelijken onmogelijk is. Kerst hier heeft meer weg van een oud en nieuw, maar laat ik bij het begin beginnen.

Van tevoren begrepen we dat kerst hier draait om de avond van de 24ste, de overige twee dagen zijn bijzaak en vaak werkt men dan alweer. Ok kerstavond. Die vieren wij in Nederland ook. Jammer dat de andere twee dagen daarmee wegvallen, maar prima. We zijn uitgenodigd bij onze buren; Sara (Duitse) en Addo (Colombiaans) en de hele familie van Addo. Sara heeft de familie van Addo voor het begin van de middag uitgenodigd. Wij zijn er al, want wij sliepen die nacht bij Sara. Sara met haar Duitse roots, kleine kinderen met de weinige flexibiliteit die ze op die leeftijd hebben en haar schoonfamilie kennende heeft ingezet op het starten van de festiviteiten einde middag. De familie arriveert echter niet begin middag, niet einde middag, maar om 19:30. De hele familie laadt zichzelf en hun spullen uit en na omhelzingen, welkomstgroeten en een eerste drankje beginnen ze zich langzaamaan aan de preparatie van het eten te begeven. De kinderen hebben we om 19:00 al stiekem te eten gegeven, enigszins aanvoelend hoe de avond zich zou voltrekken (niemand heeft gezien dat ik hun achtergebleven bordjes leegat). Er wordt gekookt, maar vooral veel gedronken, gepraat en gelachen. De familie doet hun best om een compromis te vinden tussen de Colombiaanse familie en de Duitse schoondochter; om 23:00 start het kerstmaal (een dik uur eerder dan vorige jaren). Nee zeggen tegen de Ron die geschonken wordt, is heel moeilijk en kan alleen als je een echt excuus hebt zoals “ik moet nog rijden”. Om stipt 00:00 – midden in het diner – staat iedereen op en er wordt gezoend en ze wensen elkaar ‘Feliz navidad’. Onhandig met onze monden vol met eten en in eerste instantie niet realiserend wat er om ons heen gebeurt, staan we snel op en doen mee met het ‘oud&nieuw’ ritueel. Als we ons diner op hebben, zeggen we voorzichtig dat we ons richting ‘huis’ gaan begeven. De hele familie begint ineens druk met elkaar te praten; “weg… hoezo weg”…. “Ah ze willen naar huis”, “waarom dan?” “we hebben nog cadeau’s, spellen, drank”, “AH de AVUELA (oma) is moe”…. “de Avuela moe? Wat zeg je?” … “De Avuela nu al moe?” Na veel gepraat besluiten ze de snelheid omhoog te gooien, maar het hele ritueel van cadeau’s, spellen, en drank moeten we meemaken. Als dat achter de rug is en we de kinderen ergens in het huis slapend terugvinden, lenen we de auto van een zus en belanden na 02:00 in ons bed in een airbnb in Jamundí (onderaan de berg).

We weten inmiddels dat de Colombianen van muziek houden en dat er op deze avond muziek gedraaid zal worden. Met luide muziek vallen we in slaap. Totdat om 03:30 de volumeknop in handen komt van mensen met meer dan gemiddeld veel ron achter de kiezen. Slapen in het midden van een discotheek is echt rustiger dan daar op dat moment. Als het ochtendgloren zich aandient valt dan eindelijk de muziek van het ene op het andere moment stil. Nog even lig ik met kloppend hart te wachten op de volgende Colombiaanse smartlap… het blijft stil. In slaap val ik niet echt meer, maar doezel nog even weg. Als ik de volgende ochtend begin over ‘de muziek’ kijken mijn kinderen mij verschrikt aan en vragen “WELKE MUZIEK, MAMA?” Ik huil bijna en baal dat ik geen 5 jaar meer ben.

Met een kater ontbijten we en hangen wat rond, totdat we horen dat ‘de familie’ de auto uiterlijk 13:00 terug wil hebben om naar huis te gaan. Netjes om 13:00 staan we weer op de stoep bij Sara. De hele familie heeft zich net buiten, in pyjama, aan de lange tafel gezet om te starten met hun kerstontbijt; rijst met gebakken ei en mango. Geen idee hoe lang ze het nog volgehouden hebben, maar aan de rood doorlopen ogen hier en daar maak ik op dat het laat geworden is, of dat er genoeg drank gevloeid heeft, of beide. Na het trage ontbijt volgen vele uren van overgave aan het ‘niets’. Ik voel me weer student na feestje waar ik ben blijven slapen. Oma, tantes, neven, nichten ze lijken allemaal student op datzelfde feestje. De een na de ander gaat af en toe op een van de bedden liggen voor een klein dutje met of zonder spelende kinderen naast zich. Verder hangen we meer horizontaal dan verticaal op de bank binnen of buiten en meer dan 10 stappen worden er die dag door niemand gezet. Als Silven begint over het toetje dat hij de avond ervoor gemist heeft, omdat hij in slaap viel om 01:00, herinneren ze zich het toetje dat ze nog niet gegeten hebben. De voorbereiding van het toetje begint. Twee uur later, rond half vijf, beginnen we aan het toetje dat onze lunch vervangt. Om half zes besluiten we met de hele familie toch nog een kerstwandeling te maken. Als we tegen 19:00 terugkomen besluit de familie dat het nú tijd is om te vertrekken. Om 19:30 hebben ze zich met z’n 7nen en hun spullen in de auto weten te proppen en vertrekken net zo vrolijk als ze gekomen zijn. Ik haal adem, probeer bij de kinderen nog een boterham naar binnen te proppen om ze vervolgens in bed te stoppen. Ik val eerder dan zij in slaap en ben zelfs de volgende dag nog brak van het hele kerstfeest. Ik ben zo intens blij dat ze hier in Colombia alleen kerstavond(!) vieren.