Toch nog even weg en Indiaantje spelen

geschreven door: Katja

Vorige week was het hier herfstvakantie. Van tevoren gaan we op zoek naar een leuke, betaalbare plek op een aan te rijden afstand om een aantal dagen te verblijven. Even eropuit en Colombia verkennen. Dat blijkt in deze regio niet heel gemakkelijk. Plekken zijn online lastig te vinden of telefonisch te bereiken. En in de buurt van een finca is dan vaak ook niet echt wat te doen. Het toerisme bevindt zich in het noorden van Colombia. De prijzen liegen er ook niet om in deze officiële vakantieweek. Uiteindelijk kiezen we ervoor een auto te huren en dagtripjes te maken. Dát verkennen wat we hier nog niet hebben kunnen verkennen!

De eerste zondag van de vakantie is Silven jarig! Ook de eerste dag van de autohuur. Vooraf nog even bij de buurvrouw langs die van haar man een lammetje cadeau kreeg de avond tevoren. Haar man vertrok vervolgens voor een week naar Bogota, haar achterlatend met het lammetje en twee kleine kinderen. Ze lijkt het niet heel erg te vinden. Het lammetje is schattig en plast in huis. Om 11.00 worden we opgehaald door de uber die ons naar Cali brengt naar de autoverhuur. Bij de autoverhuur aangekomen blijkt dat ondanks dat we al in het systeem staan we een paspoort moeten laten zien. Deze zijn we thuis vergeten. De foto van het paspoort op onze telefoon telt ook niet. Wat we ook proberen, de mevrouw houdt voet bij stuk – geen auto. Alles lijkt ons terug te brengen naar onze plek in de bergen, zonder afleiding. Gelukkig blijkt het “spellenparadijs / monkeytown” waar Silven graag naar toe wil op zijn verjaardag op loopafstand van de autoverhuur te zijn. We spenderen de middag in een te druk spellenparadijs en shoppingmall. Een intense dag, maar Silven is blij.

Later lukt het ons toch om via een kennis een auto te huren. Deze halen we dinsdag op. Tóch gelukt; even eropuit! Echter ook het toerisme rondom Cali is mager. Er blijkt wel een mooie plek in de bergen te zijn met wat restaurantjes langs de weg... Dat dan maar doen? De weg ernaartoe leidt dwars door Cali. Om Cali heen is geen optie, randwegen kennen ze niet. Doorvoer wegen, zoals die in Brussel bijvoorbeeld met tunnels, kennen ze ook niet. Het betekent dat je elke 100m voor een stoplicht stilstaat en dat in een stad met 2 miljoen mensen in een auto zonder airco. Het is een heftige rit en we zijn Cali nog niet eens uit. Toevallig zie ik ineens op Google maps dat we langs de grote dierentuin rijden. “Willen jullie naar de dierentuin?” We slaan af en hebben de middag van ons leven. De kinderen in ieder geval en ook voor ons is het geen straf om in de schaduw buiten in de niet al te drukke mooie dierentuin te lopen (al ben ik geen fan van het concept dierentuin en ja ik doe er toch weer aan mee).

Op woensdag ben ik zelf jarig. Jeeeh!! eindelijk niet jarig op een koude herfstdag. Al is het die dag wel koeler na een hele nacht regen, ach… je kunt niet alles hebben. We rijden naar La Estrella, een dorpje (lees: 10 huizen aan de weg) iets verderop de bergen. Er schijnt daar een mooie waterval te zijn. We beginnen onze “ontdekkingstocht”, zoals we het aan de kinderen verkopen. De berg op, op een tijdstip waarop de zon nét iets te hoog aan de hemel staat. De kinderen klagen en huilen. We blijven rustig en enthousiasmerend; “nog 1 bocht en dan moeten we er zijn”. We lopen tot boven op de berg – geen waterval. Kinderen boos. Dan maar terug, ah daar is een bospad dat afslaat. Een heel mooi onderhouden pad met trappetjes en een grote bamboo brug. Dat móet het zijn. Het pad leidt weer de berg op en komt uit bij een grote boerderij midden in de bergen – geen waterval. Verder terug naar beneden dan maar. Uiteindelijk helemaal onderaan de berg zien we 4 auto’s parkeren en wat blijkt – DAAR is de waterval. Gelukkig is de boosheid van de kinderen verdwenen als hun grote teen het koude water raakt. En ik, ik heb toch nog mijn stevige wandeling gehad op mijn verjaardag (en een mooie meditatieve oefening om rustig te blijven ondanks twee boze kinderen) en een heerlijke douche onder de waterval op een idyllische plek. De dag sluit Nick af door mij mee uit eten te nemen in Jamundí. Ina past op de kinderen, wat echt geweldig is. In Jamundí is een strip met allemaal “hippe” restaurantjes. Voor ons westerlingen ziet het er meer uit als uiteten in een discobar, met gekleurde lichten, harde muziek en een groot scherm. De verschillende restaurantjes bieden uiteindelijk wat er voor ons uitziet als “hetzelfde”; hamburgers en variaties op wraps. De salade in dit restaurant is aardig en de cocktails zijn heerlijk. Belangrijkste van de avond is natuurlijk de fijne gesprekken met Nick – even met z’n tweeën.

Onze laatste auto-dag gaan we op pad naar wat op de foto’s lijkt op een zwemparadijs – ja… voor de kinderen. Bij aankomst blijkt het gewoon een 25 meter bad met 1 grote glijbaan, die dicht is. Maar ach… de kinderen…. Ja hebben het naar hun zin. Ik vermaak me in het zwembad door mijn onderwaterafstand te oefenen met mijn Wim Hof ademhaling. Met duikbril op sta ik in het bad aan de kant mijn ademhalingsoefening te doen totdat ik denk dat ik er klaar voor ben en dan ga ik. Vervolgens meet 1 tegel met mijn handmaten en loop vervolgens langs de rand en tel het aantal tegels van het zwembad – zo bereken ik mijn onderwaterafstand. Het moet er raar uitzien… ach ik vermaak me. In de baden hier kun je áltijd overal staan – want … de Colombianen kunnen niet zwemmen. Ook fijn voor Maelyn, want die kan ook niet zwemmen en ze wil graag oefenen zonder bandjes. Silven maakt al snel vrienden met een groep 14-16 jarigen, die hem wel interessant vinden en Maelyn heeft opeens een “amiga”, als ze terugkomt rennen om te vragen “Wat is een amiga?”. Sommige woorden blijven hangen bij haar, andere niet. Nét als de zon zijn weerslag op onze huiden begint te krijgen gaat de glijbaan toch nog open. Oké we wachten nog even met weggaan. Maelyn die nergens bang voor is rent als een malle de trappen op naar de top van de metershoge glijbaan, ik blijf veilig beneden staan. Silven wordt begeleid door de groep jongeren.

Maandag en vrijdag werken op het terrein aan wat klussen, samen met Ina. Zaterdag is dan de dag van ons gezamenlijke feestje. Van tevoren heb ik nachtmerries over dat alles in de soep loopt op dit feestje. Ik zie op tegen de combinatie van ouders op een kinderfeestje, de leeftijden die wederom variëren van 2,5 tot 8 jaar, Silven die soms ruzie maakt uit frustratie, en mijn Spaans dat niet toereikend is om de kinderen te vermaken. De lat ligt hoog hier. Het gaat hier van springkussens, ingehuurde poppenkast, naar glow-in-the-dark schminck, voor alle genodigden een gedrukt T-shirt, met niet te vergeten de enorme taart als afsluiter. Onze unique-selling point is dan maar deze fantastische plek en de afsluiting met een kampvuur!! Silven wil een ‘indianen feest’, wat ik lastig uit vind te leggen hier: “indiaantje spelen”. Uiteindelijk komen we op het thema “Prehistorie/oermens”. Oertijd… wat gebeurt er dan? Iets met mammoeten en kou. Ik zet een stuk tekst in elkaar en daaraan koppelen we de Oud Hollandsche spelletjes zoals spijkerpoepen. Google translate en klaar. Op de uitnodiging staat dat het feestje start om 15:00. Wat je dan ook nog doet is er een appje achteraan sturen met een hele vriendelijke doch gebiedende vraag om om uiterlijk 16:00 te arriveren omdat dan toch echt de spellen starten. Uiteindelijk startten we tegen 16:30. Schminken met stenen uit de rivier, blikken werpen (lees jagen), spijkerpoepen (lees poepen in het wild), latten lopen (over de sneeuw natuurlijk) en aardappelen in aluminiumfolie vinden (voedsel verzamelen), en dan het hout voor het kampvuur. De kinderen vinden het gelukkig geweldig. De ouders vleien zich 1 minuut na binnenkomst neer op een stoel met een biertje en zijn ook gelukkig. Dat is wel echt een voordeel hier in Colombia; iedereen drinkt bier. Geen gedoe met rode, witte, roze wijn, sapjes… en uiteindelijk heb je altijd niet wat iemand vraagt en blijf je zitten met flessen waar mensen 1 glas uit gedronken heeft. Het kampvuur met de marshmallows is top en de wraps die Nick heeft gemaakt vallen goed in de smaak. Iedereen wil de geheime ingrediënten weten. Ook de supermarkt taart is heerlijk. Nick en ik vegen na afloop het zweet van ons voorhoofd, want het is toch hard werken geweest om de kinderen in het Spaans erbij te houden, de ouders te vermaken en allerlei hapjes te serveren.