Gebroken, kapot.

Woensdagochtend 9 augustus, 8:15: Erika (mijn oudste halfzusje uit Mozambique) belt mij. Gek, ze belt nooit. Wie weet wil ze weten hoe het mij hier in Colombia vergaat. Druk in de weer om de kinderen klaar te maken voor school, neem ik niet op. Ze stuurt een bericht: “Please call me back”. Vreemd. 3 minuten later probeert ook mijn tante in Nederland mij te bellen. Toen wist ik: er is iets met mijn vader – ziek of dood. Toen de kinderen weg waren belde ik Erika terug. Er volgde wat voelde als een lang verhaal waarin ik alleen 1 woord zocht: ‘ziek’ of ‘dood’. Ze eindigde haar verhaal met “so he died this morning”. DOOD. Ik barste in tranen uit. We hadden weinig contact, maar dat hij zo zonder mijn medeweten en mijn toestemming dood was gegaan dat was heftig. Weg… nooit meer hier… voorbij… klaar… einde…afgelopen.

Lang huilde ik niet want direct rees bij mij de vraag; ga ik erheen (naar Mozambique) of niet. Ik had weleens over dit moment nagedacht wetende dat het ooit zou komen. Toen had ik al eens besloten als het zover is dan doe ik het, dan reis ik erheen.

De gedachte om ooit terug te keren naar Mozambique speelde de afgelopen jaren al eens door mijn hoofd. Met 2 kleine kinderen vond ik het nog te ingewikkeld en angstig. Twee blonde kindjes in Mozambique. Toen ik er woonde van m’n 6de tot m’n 8ste woede er een burgeroorlog. We kregen daar fysiek niks van mee maar de spanning is altijd blijven hangen. Ik durfde niet terug. We dachten er nog aan om in juli net voor ons vertrek naar Colombia via Mozambique te reizen. De reis was echter zo ingewikkeld dat dat geen echte optie was.

Inderdaad van Colombia naar Mozambique is de kortste reistijd 30 uur. Ik had enkele minuten om te overpeinzen of ik deze reis aan wilde gaan. M’n kinderen alleen laten, 3 dagen reizen, naar een vader waarmee ik niet close was. Er kwam geen duidelijk antwoord, maar ik neigde naar ‘ja’. Een paar uur en veel stress rondom boeking, visa, inentingen, inpakken, regelen etc later zat ik achter op de motor van de buurman op weg naar het vliegveld. Een reis van 3 dagen volgde. Op Charles de Gaulle twijfelde ik even om uit te stappen en terug naar Nederland te vertrekken – rust. Ik zette door.

Op vrijdagmiddag arriveerde ik in Mozambique – opgewacht door halfzusjes, ex-stiefmoeder, ex-stiefzusjes; familie die ik wel en niet kende. Wat volgde was een achtbaan aan regelen van een kist, uitvaart, erfenis, etc. Zaterdag was de begrafenis; een mooie dag van ceremonies, gezang, handen schudden, toespraken, 200 bezoekers, een gat dat voor m’n ogen dichtgegooid werd met zand en heel veel liefde van broertjes en zusjes en andere familie die ik niet kende. Ik huilde veel die dag.

De rest van de dagen daar in Mozambique gingen over het regelen van al het zakelijke. Ik ontdekte dat ik ondanks dat ik geen Portugees meer sprak ik het feilloos kon verstaan. Zelfs de voorgelezen wetboekteksten kon ik moeiteloos volgen. Nadeel is wel dat ik nu tegen iedereen hier Bom dia i.p.v. Buenos dias en Obrigada i.p.v. Gracias zeg. Mijn broertjes en zusjes waren dolblij mij te zien en spendeerden graag tijd met mij. Wilden mij van alles ook nog tussendoor laten zien. Dat, het verlies, de reis en de jetlag (7 uur) maakten dat ik de enerlaatste dag instortte en ziek werd. Met een verhoging stapte ik weer het vliegtuig in. Op 3 van de 4 vluchten lukte het mij miraculeus om 3 stoelen te bemachtigen en horizontaal te zijn. Ondanks dat was ook de terugreis heftig. Toen ik misselijk, draaierig en huilend op de laatste vlucht instapte boden ze mij businessclass. Nu weet je: Huilen = Businessclass.

Na 35 uur reizen stapte ik de auto uit en omhelsde ik Nick en mijn kindjes, weer “thuis”. Dat “thuis”komen was wel even pittig. Ik ging van dienstbodes, nannies, guards, SUV’s waarin ik rondgereden werd , kleren die voor mij gewassen werden, een gedekte tafel met heerlijk gekookt eten, en afgeruimd werd op het moment dat ik van tafel opstond, naar mijn huis in Colombia waar ik binnen 3 minuten de eerste muggenbeet te pakken had, het dak lekte, Wim Hof weer terug was, de vloer stoffig en mijn bed een matras op de grond. Terug zijn in mijn bed in Nederland dat was wat ik wilde. De dagen die volgde lag ik uitgeput op bed. Nog te moe om te huilen. Na 3 dagen kwamen eindelijk de tranen weer en voelde ik mij iets opknappen. Al lig ik nu ik dit tik nog steeds op bed. Rust en tijd en tranen zijn denk ik mijn devies. Dank voor alle lieve berichtjes van jullie! En, tot ooit, pap.