Gaan we terug?

Geschreven door: Katja

Dat is de vraag die mij/ons meerdere malen gesteld werd na het verslag van onze eerste schoolweek hier. Geen gekke vraag als ik het stuk nog eens teruglees. Het was echt wel een hele bijzondere (laten we het zo maar noemen) week. Maar ‘teruggaan’? Die vraag was in mijn hoofd die week niet opgekomen. Terug naar… herfst? Monster-files? Managers waarvan je nachtenlang wakker lig? Een team dat niet (nooit) samenwerkt? 60 mails als je je computer na 15 uur weer openklapt? Kinderen die je te laat uit de BSO haalt waarna ze chagrijnig zijn, jij eten moet koken en je het liefst alleen maar op de bank wil ploffen met tv en pizza? Niet weten wat je aan moet trekken, omdat het weer elke 2 uur verandert? De kans dat je überhaupt lekker de hele dag buiten kan zijn nihil is? Nee, dan liever een fragiele bus, een matras op de vloer, een stoffig en zanderig huis met een lek dak. Alles heeft zo z’n eigen charme en voors en tegens.

Afgelopen week verliep Colombiaans-soepel. Soepel, met hier en daar toch een spannend of onverwacht moment. Mediteren ’s ochtends om 6.00 als het licht wordt en al lekker warm is, met uitzicht op de bergen. ’s Avonds binnen mediteren vanwege de muggen. Elke dag dezelfde soort kleding aan, geen keuzestress. Alleen even het tijdstip in de gaten houden. Na 15:00 geen korte broeken, Katja, vanwege de muggen. Dat vergeet ik nog steeds en dan trek ik gezien de hoogte van het aantal graden mijn (zeer) korte broekje weer aan. Even het school composttoiletje schoonmaken – 5 minuten = 20 beten. De kinderen zijn altijd buiten op het grote terrein en spelen met het buurmeisje. Ze spreken inmiddels aardig Spaans en Engels. Spaans met de kinderen en in het Engels krijgen ze vaak les. Geen stress om ze op tijd op school te krijgen of op tijd te halen, want de school is hier op 10 sec. loopafstand. Kippen met kuikentjes en “onze” kat die zwanger is. Ik droom ’s nachts dat ze bevalt en bij elk geluidje schrik ik wakker. Elke dag wordt ze dikker en dikker, maar de bevalling laat op zich wachten. Qua werk is er intussen meer cadans, meer souplesse. Voor mij een mix van onderwijs, rijden en fysieke klussen. Voor Nick groenbeheer, rijden, klussen en koken. Het onderwijs voorbereiden is leuk en interessant en de lessen zelf zijn nog wat uitdagend voor mij. Gezien de verschillende leeftijden en het andere type onderwijs. Wel een hele mooie gelegenheid hier, voor mij, om hierin te groeien. De fysiek zware klussen zijn heerlijk; niet meer naar de sportschool. En de schoonmaakklussen voelen voor mij meditatief en lonend.

de schoolmoestuinbakken - klaar voor de moestuinlessen!

Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd bij de ‘nieuwe maan’ vrouwencirkel. Een eer om erbij te mogen zijn. Vrouwen die ik niet of nauwelijks kende en die mij verwelkomden in hun huis. Lees villa met rondom glazen puien, aangrenzend zwembad, en uitzicht op de bergen. De kinderen van de vrouwen waren ook mee. De mijne had ik thuisgelaten. Gelukkig, even een avondje voor mezelf. De man des huizes zat met alle kinderen binnen, maar was niet echt van plan ze te vermaken, lag met telefoon op de bank. De zorg voor de kinderen is toch wel echt aan de vrouw besteed hier. Daarmee wel duidelijk dus. “Mijn man” zou denk ik hetzelfde doen, maar mijn irritatie hierover zou ik dan niet onder stoelen of banken steken. Maar goed, de meeste kinderen vermaakten elkaar en wij konden starten met onze deelronde. Gewoon als “vriendinnen”, wat houdt jou bezig op dit moment. Kinderen, man, werk…. Tijdens de deelronde ging een potje met groene poeder en een kleiner potje met zwarte smurrie de ronde. Het eerste mocht ik in mijn linkerwang ‘bewaren’ en het tweede op mijn tandvlees smeren. Nieuwsgierig volgde ik het voorbeeld. Het bleken cocabladeren en tabak te zijn. Met verdoofde wang was het de bedoeling dat we luisterden naar de vrouw aan het woord en niet interrumpeerden. Dat ging goed met mijn gebrekkige Spaans. We sloten af met het roken van een heilig pijp volgens een bepaald ritueel. En toen, pizza. Kinderen blij, wij blij. Diverse vrouwen met kids besloten nog in het grote huis te blijven slapen, gezellig. Ik had na een zware dag en een hele avond intiem Spaans luisteren en spreken mijn portie wel gehad en sliep liever thuis. Een hele mooie ervaring met hele lieve, gastvrije, interessante, spirituele vrouwen. Volgend weekend neem ik, als het goed is, deel aan een Ayahuasca ceremonie. Deze week op dieet. De dag zelf niets eten en vanaf 20.00 (zeg 22:00 Colombiaanse tijd) start de ceremonie die de hele nacht doorgaat. Ik kijk ernaar uit.

Op zaterdag waren we uitgenodigde op ons eerste Colombiaanse kinderfeestje. Kinder- en familiefeest zijn hier in 1. Een springkussen met entertainment en poppenkastvoorstelling voor de kids en voor de volwassen bier, taco’s en goede gesprekken. Het feestje begint om 15:30, maar dan is het zéker niet de bedoeling dat je op de stoep staat. Toen wij rond 16:30 op de stoep stonden met Ina was de moeder nog niet in haar feestjurk gehuld. Na een aantal uur hapjes, bier en taco’s komt dan rond 21:00 (eindelijk) dé taart. Zingen en opeten, waarna de kinderen moe zijn en het feestje tot z’n einde komt. Oh, ja en de kadootjes zet je bij binnenkomst op een tafel, die worden de volgende dag pas opengemaakt. Voors, en tegens…doe er je voordeel mee :) !