Cali in de herkansing

Geschreven door Nick

Afgelopen zondag doet zich ineens de kans voor om naar de grote stad Cali te gaan (2 mln inwoners). Ina gaat op familiebezoek en ik kan meerijden. Dit staat nog op mijn lijstje, want het vorige bezoek aan Cali liep uit op een deceptie. Bij dat eerste bezoek aan Cali, waren de kinderen al moe bij het uitstappen en hadden geen zin meer. Ik heb er wel zin in en ga alleen op pad. In de afgelopen 2 maaden ben ik al een keer of 3-4 door Cali gereden en zag toen alleen maar een armzalige stad, maar een onderzoekje op internet leert mij dat er wel degelijk wat te zien is. Ik begin in de wijk San Antonio; de hotspot van Cali als ik internet mag geloven. Het is inderdaad een mooie rustige, artistieke wijk met veel leuke witte huisjes, een park en zeer veel barretjes en restaurantjes.

Het is erg rustig en ik loop er heerlijk en het is al snel lunchtijd. Ik wil echter wel iets goeds lunchen en dus loop ik als een havik door de straten op zoek naar een leuk restaurantje. Opeens loop ik langs een klein huisje dat propvol zit met mensen. Bingo, denk ik en dat blijkt ook zo te zijn. Eindelijk een plek met meer verfijnde gerechten en wat anders dan het standaardrepertoire van sancocho (een goed gevulde soep), rijst, sla, bonen en een gebakken kipfilet. Ik bestel de gamba’s op een bedje van Colombiaanse nasi met paprika salsa en stukjes gebakken chorizo; heerlijk.

Ik wil mijn weg al vervolgen maar de vrouw des huizes staat erop dat ik de passievruchtsorbet proef. Deze is ook erg lekker. De kok blijkt een goed woordje Engels te kunnen en hij heeft overal ter wereld gekookt, waaronder Miami. Daarna bezoek ik het winkelcentrum waar alle winkels dicht zijn, maar gelukkig zijn de straten daar afgeladen met kraampjes. Hier zijn ook veel zwervers en ik besluit naar de rivier te lopen. Ik passeer het koloniale plein, een bijzondere kerk, de bekende reuze trompet waar altijd salsamuziek uit te horen is en de Gato del rio met verschillende kunstwerken van katten. Over katten gesproken, onze poes is nog steeds niet bevallen...

Het is einde dag en tijd om terug te keren. Bij het winkelcentrum wacht ik Ina op en samen rijden we naar huis. Net voordat we de bergen inrijden stoppen we voor een klein boodschapje. Als we de schoolbus weer willen starten, wil zij niet meer. Gelukkig vinden we iemand bereid om te helpen duwen en zo start de bus toch nog en keren we naar huis. Eenmaal thuisgekomen doet zich een minder leuke verassing voor. Maelyn had ’s middags bedacht om een kuikentje van een week oud te pakken en door de lucht te gooien (vlieg maar kuikentje). Het beestje blijft echter op de grond liggen. Dood. Ze is enorm geschrokken en is in paniek naar Katja gerend. Ze heeft een uur gehuild en sorry gezegd. Als Ina thuiskomt, durft ze het uiteindelijk met onze hulp zelf aan Ina te vertellen. Best knap voor zo’n kleintje. We hopen dat het een wijze les is geweest.

De volgende dag ga ik de schoolkinderen halen met de bus. De bus start zowaar weer. Echter, een tweede keer starten lukt niet… daar sta ik dan. Gelukkig is één van de ouders er nog en kunnen alle kinderen en ik bij hem instappen om naar de BosquEscuela te rijden. Uiteindelijk is de vader van Jhon naar de plek waar de bus stilstaat afgereisd, maar kan deze ook niet repareren. Hij brengt de bus nog wel ‘thuis’ (na aanduwen) en kan meteen aan de slag om de oude jeep, die ook al weken op het terrein staat aan de praat te krijgen. Dat lukt! Aangezien de jeep nog niet geregistreerd staat en je problemen krijgt als je wordt aangehouden, zal Ina voorlopig de schoolroute doen. Toch wel jammer, we waren intussen gehecht geraakt aan de schoolbus en de uitstapjes naar de stad. Het wordt nu lastiger om boodschappen of een uitje met de kinderen doen. Hopelijk kunnen hier nog iets op bedenken.