Duimen voor een saai! weekend

Geschreven door: Katja

Er is zelden in mijn leven zoveel in 1 week gebeurd. Teruggekomen uit Popayan dompelen we onszelf onder in de voorbereidingen voor hét nieuwe schooljaar hier op de BosquEscuela. Het materiaalhok vol recycle materiaal wordt leeggetrokken en opgeruimd, de op het pad overhangende grassprietjes worden gekortwiekt, alles wordt nog eens goed opgeruimd, afgestoft en schoongemaakt. Allemaal ter voorbereiding van het schooljaar én de ouderochtend die zaterdag.

Tijdens de ouderochtend legt Ina uit wat de focus van de komende periode is en welke “vakken” ze krijgen. Twee “vakken” verzorg ik: de moestuinles en de uitwisselingsles met kinderen uit Nederland. Mijn beide “vakken” geef ik volledig in het Engels. Ineens sta ik in de spotlight als Ina mij vraagt: “Vertel de ouders eens waar jouw vakken over gaan”. Met de woorden: ‘niños de Holanda’, ‘escribir’ en ‘Ingles’ hoop ik de ouders te overtuigen van mijn les. Ze kijken mij enigszins vragend en glazig aan. Dan voeg ik eraan toe: ‘‘muy interessante!’ en eindig met een colgate smile. Ze lijken akkoord. Ze hebben geen keus, 😊.

De zondagavond net vóór onze eerste schooldag begint het te regenen. Nog snel even de was uit de wasmachine buiten, boven op de berg bij Ina halen. Achteraf… de beste stuurlui… ja ,ik geef toe… Maar op dat moment graai ik de was uit de wasmachine en pats een vonk groter dan mijn hand en ik sta onder stroom. Ik gil het uit en dans in de regen in het rond. M'n hand ruikt naar brand en mijn hele arm en borstkast doen pijn van de schok. Gelukkig had ik mijn slippers aan. Eenmaal bedaard, ren ik terug de berg af naar huis. De regen is inmiddels uitgegroeid tot een bijna tropische storm met harde regen en wind. Doorweekt kom ik binnen en tref ik een Nick aan die boven driftig aan het dweilen is en de kinderen die in een hoekje zitten met hun handen over hun oren tegen de enorme harde donder. Ik stort mij ook op het dweilen en emmers neerzetten. Tussendoor sprint ik naar beneden om de kinderen te kalmeren. Daar zie ik tot mijn schrik dat 1/3 van de enorme woonkamer ook helemaal blank staat. Het gat in het dak fix ik door een petfles door de lengte te halveren en als gootje onder het gat te hangen. Terwijl ik bezig ben klapt het glas van het dichte raam eruit en er ligt overal glas. Het is vegen en 1,5 uur lang dweilen, dweilen, dweilen met de kraan open, voordat de regen eindelijk minder wordt. Net als we opgelucht ademhalen klap de stroom eruit. Met leeslampjes eten we koud, vermoeid en hongerig ons avondeten. De kinderen slapen uit voorzorg in de woonkamer die nacht – zonder klamboe ☹. Uiteindelijk zitten we 3 dagen zonder stroom, totdat op woensdag de elektricien komt om de half doorgebrande draden buiten vóór de hoofdschakelaar te fixen. De onderbuurvrouw is zo slim om een verlengsnoer van beneden naar boven te spannen, zodat in ieder geval onze koelkast en 1 schemerlampje in de avond aan kan. Die avond zetten een wekker om midden in de nacht de emmers te legen. We slapen slecht.

het gat in het dak dat we later onder het isolatiemateriaal ontdekken

Moe beginnen we aan onze eerste schooldag. Mijn Engelse “uitwisselingsles” is geslaagd, maar pittig. Zeven kinderen in een verticale groep (van 4 – 8 jaar) in een type onderwijs dat ik niet eigen ben, met 2 van mijn eigen kinderen erbij, en de voertaal Engels, dat geen van allen hier nog echt spreekt. De moestuinles op woensdag is minder succesvol. Silven trekt het niet meer, begin schooljaar, les in het Spaans, Engels, kindjes van 4 die hun eigen gang gaan, mama die lesgeeft. Hij barst uit in een woede aanval. De andere kinderen bedenken intussen dat ze niet alleen aarde en compost, maar ook water, willen mengen voor de moestuin. Uiteindelijk lukt het Nick om Silven mee te nemen (dat is dan wel weer het voordeel van je werk, school en thuis op 1 terrein te hebben). Ik keer terug in de les en krijg 4 kinderen cadeau die tot hun onderbroek aan toe onder de modder zitten. Huilend rijd ik ze, na een douche onder de tuinslang en met geleende kleren aan van Maelyn, terug naar hun ouders. Net op tijd weet ik mijn tranen van mijn wangen te vegen om de ouders enigszins normaal te begroeten.

Donderdag spannen we ons in om het materiaalhok dat door de storm ingestort is, helemaal af te breken en daar weer een kind-veilige situatie te creëren. Tijdens de lunch ontdekken we een bosbrand op de berg tegenover ons. Niks aan de hand. Moe gestreden en klaar voor een rustig middag met mijn kinderen zie ik dat de bosbrand zich nu naar beneden beweegt. Beneden naar de rivier, een hele smalle(!) rivier. De brand kan daar gemakkelijk overslaan en zich op onze berg naar boven werken. Er is op dat moment niemand meer op ons terrein, behalve de kids en ik. Wachten tot de brand netjes bij je aan de deur klopt om te vragen of je wilt vluchten lijkt mij niet zo’n goed idee. Er zijn genoeg mensen gestorven die dachten dat het niet zo’n vaart zou lopen. Liever ga ik in Jamundí een ijsje eten om daar de brand af te wachten. Nick komt terug en enigszins zenuwachtig houden we middels app contact met de buurvrouw op het volgende terrein de brand, die inmiddels de hele berg tegenover ons afgebrand had, in de gaten. We besluiten met de buurvrouw een stukje richting het uitzicht op de brand te wandelden. Een rugzak met onbenulligheden en 4 paspoorten leggen we toch maar klaar in de schoolbus. Gelukkig zien we daar en lezen we in de berg-app dat de rook dunner is geworden en de brand onder controle. Die nacht blijft het op andere plekken op de berg nog hard branden. We slapen onrustig met onze telefoon aan.

de brand as die naar beneden regent afgebrande berg de volgende dag

Gedurende deze eerste schoolweek rijden we ook nog 2x per dag de schoolbus, doen inkopen, maken de lokalen schoon, Nick kookt fantastische maaltijden voor de schoollunch, repareren kraantjes en doen allerlei andere prio-klusjes hier en daar. Dát naast het verzorgen van onze eigen kinderen en het huishouden. Vrijdagochtend ontdekken we achter de isolatieplaat in het dak dat de lekkage op de kinderslaapkamer een scheur van bijna een halve meter is. Die fixen we door er een andere plaat tegen aan te hangen. Vrijdagmiddag gaan we met de kinderen naar het zwembad en sluitten de week “rustig” doch moe af. Hopelijk wordt het een saai(!) weekend.

Terwijl ik mijn stuk teruglees ter controle begint het te regenen. Ik duim niet alleen, ik bid op mijn knieën voor een saai weekend!