Geen file

geschreven door: Katja

Het is maandagochtend 6:15, de wekker gaat. In Nederland baal ik flink als dit mijn wektijd is. Hier begin ik rond die tijd toch al wakker te worden van de kraaiende hanen ver en dichtbij, de blaffende honden ver en dichtbij (lees: die aan de andere kant van het gipswandje aan ons hoofdeind liggen te slapen en soms als een duveltje uit een doosje opspringen en blaffen als ze onraad ruiken), de Jurasic Park eksters en het licht dat door de ramen zonder gordijnen komt. Geen probleem dus om om 6:15 op te staan. Om 7:00 staat Nick klaar om met de bus te vertrekken. Jhon’s vader is de avond tevoren speciaal gekomen om ons wegwijs te maken met de bus. Hij rijdt met Nick mee naar de ophaalpunten. Ik maak mijn eigen kinderen klaar, veeg het huis “stofvrij”, doe direct de afwas voordat er 200 fruitvliegjes op afkomen en maak de kinderen hun tasjes klaar. De bus arriveert en de kinderen stappen uit. Silven en Maelyn nog wat onwennig maar met goeie zin lopen op de kinderen af. Het is een dag van aftasten en elkaar leren kennen. Het is een zomer-school dus ze doen vooral leuke doch leerzame activiteiten. Het thema is deze week planeten. Die avond gaan we met onze onderburen uiteten in Jamundí om Nick’s verjaardag te vieren. We kennen ze slechts een week, maar het klikt goed. Daar hebben we echt veel geluk mee!

Deze eerste echte week is voor mij en de rest van het gezin, denk ik, best pittig. Niet zo zeer fysiek als wel psychologisch. De kinderen wennen aan deze nieuwe school en vooral de Spaanse taal. Donderdag breekt Silven, hij is heel moe van de nieuwe indrukken al het vertaalwerk in zijn hoofd. Ik ben aan het wennen aan geen file. Mijn werk, mijn kinderen, mijn huishouden, mijn huis, mijn privéleven, mijn liefdesleven, mijn sport, mijn hobbies en mijn vrienden (of eigenlijk het ontbreken ervan) is allemaal hier op dit ene terrein. Mijn vriend is ook mijn collega. Mijn buren zijn ook mijn nieuwe vrienden. En zij en mijn kinderen zijn de hele dag ineens aanwezig op mijn werk. Máár, ik heb geen file. Ik hoef niet mijn kinderen in de steek te laten op een BSO, waarna ik met stress thuiskom om het huishouden te combineren met hen en mijn hobbies, sport en vrienden. Heerlijk! En toch is dit een ander uiterste. Dat is wennen. Het is het vinden van een nieuw ritme. Het is vooral ook een persoonlijke uitdaging om te luisteren naar mijn gevoel en hiernaar handelen. Mag ik bijvoorbeeld even rusten terwijl er klusjes op mij wachten of mijn collega Nick wel aan de slag is gegaan. En waar pak ik een privémoment als de kinderen mij binnen 1 minuut gevonden hebben. Alles is verweven hier. Dat is wat ik graag wilde, maar het is zo anders dan ik gewend ben. Het is wennen.

Ook het fysieke werken is wennen. Niet zozeer het fysieke soms zware werk. Dat vind ik heerlijk. Ik kan al bijna meedoen aan Hollands sterkste vrouw. Uiteraard krijg ik commentaar van de mannen hier, maar als ik zeg dat dit in Nederland “héél normaal” is laten ze mij mijn gang gaan. Het is vooral wennen dat het fysiek werken een andere cadans kent. Soms loop je 10 keer heen en weer om gereedschap te zoeken, te pakken, te vergeten, het verkeerde te pakken. Soms is ineens een klus af en soms valt het tegen of krijg je de swung er niet in en duurt het veel langer dan je dacht. In Nederland klapte ik mijn laptop open en beantwoorde ik in het eerste halve uur, net voor mijn eerste meeting, 50 mailtjes. Hoppakee afvinken. Bij elke “send” voelde ik mij “nuttig en voldaan”.

Mijn Spaans gaat wel met sprongen vooruit. Van de vader Jhon, die graag praat en vooral graag van alles aan mij uitlegt leer ik veel nieuwe Spaanse woorden. 99% van zijn uitleg gaat over de onderdelen van de autobus, gereedschappen, materialen en technieken. Geen idee of ik deze woorden ooit nodig ga hebben, maar ik heb ze maar wel mooi toe kunnen voegen aan mijn vocabulaire. Wie kan zeggen dat ie het woord voor de as onder de auto (geen idee hoe het in het Nederlands heet) in het Spaans kent… (ik moet helaas toegeven dat ik het woord ook alweer vergeten ben. Wat ik wel onthouden heb is dat deze as kan breken op deze zeer hobbelige weg, fijn om te weten).

Nog 1 verweven dag school, werk, huishouden, klusjes, hobbies, sport, vrienden en familie en dan is het weekend. Maar eens zien wat we voor het weekend kunnen verzinnen om even van ons verweven terrein af te komen.