We zijn er!

Na een lange dag rijden komen we weer terug in Cali. De auto geven we af op het zuidelijkste puntje van Cali. Ik rijd dwars door de stad. Wegen zonder strepen, stilstaande auto’s op de weg, motors die links en rechts langs zoeven en mijn mede-automobilist die niet meer dan 20 cm afstand nodig heeft om mijn auto in te halen. Gewoon blijven rijden… dan kom je er vanzelf. Onze onderbuurman komt ons ophalen bij de autoverhuur. Zo rekenend zullen we rond 16:00 bij Ina en Jhon aankomen. Als we bíjna bij de laatste grote rotonde zijn, vraagt de onderbuurman enthousiast of we …. al eens geproefd hebben en zouden willen proeven. Nee niet geproefd én om de buurman zijn enthousiasme niet te drukken zeggen we “ja graag”; ervan uitgaande dat hier langs de weg het tentje met dit product zal staan. Hij slaat direct enthousiast af. We rijden het plaatsje Jamundi in met 5 personen in een auto, koffers op schoot en helemaal gaar na een dag auto. We zijn niet blij als we pas na een uur file in de kleine straatjes van Jamundi aankomen bij een plein en dit …. kunnen proeven. Het blijkt een soort ijs met heel veel fruit te zijn. Heerlijk… maar een uur omrijden…? Naja, zo komen we om 17:30 EINDELIJK aan bij ons nieuwe huis. Gaar en moe. Ina en Jhon, evenals de onderbuurman, de onderbuurvrouw en onderbuurmeisje (4 jaar) én de bovenbuurman Don Gabriel (lees: hij woont in een huisje een stukje hoger op de heuvel) zijn erg aardig en hartelijk. Een fijn welkom. Ik ben moe en iedereen heeft honger. De koffers en spullen liggen binnen 2 minuten verspreid over de vloer. We eten en gaan naar bed. ’s Nachts kraait de haan wanneer hij wil, de honden blaffen en steken elkaar aan, de koelkast slaat aan wanneer het haar zint, het jonge speelse katje is ineens deel van onze familie en weet ’s nachts zo hard van de trap te springen dat ik wakker schrik en denk dat mijn kind er vanaf gevallen is. Als het zwart van de lucht ook maar een mili-tintje lichter wordt grijpen alle hanen in de vallei hun kans en beginnen hun “ochtendlied”. 5:30: ik ben wakker. Uitgerust is een groot woord, maar… ik moet zeggen zo op een matras op de grond met wat lakens als kamer afscheiding en alle nieuwe geluiden hier heb ik best geslapen.

Onze eerste dag brengen we een beetje hangend, opruimend en wennend door. Eten en boodschappen doen zijn onze eerste prio. In de middag rijden we met Jhon en Ina naar Jamundi voor een lunch en boodschappen. We gaan met “de schoolbus”. In deze bus gaan wij straks de schoolkinderen halen in Jamundi. Het busje blijkt 100(?) jaar oud te zijn en hangt met tape aan elkaar. Het eerste deel van de weg (lees: meer dan de helft van de route in tijd) is onverhard en heeft diepe kuilen, harder dan 20-30km/u is geen optie en de bus schudt en rammelt aan alle kanten. Mmmm straks maar eens oefenen voordat ik die kinderen ga halen. Als ik door Cali kan rijden moet dit vast ook wel lukken.

De tweede dag staat in het teken van acclimatiseren en het huis ons eigen maken. Het huis, een grote ruimte ooit gemaakt als yoga studio, heeft een extreem minimale uitzet. Enerzijds makkelijk niet meer dan 4 borden, kopjes, lepels, vorken en messen. Mijn 2 kledingkasten in Nederland heb ik hier gereduceerd tot 1 plank. We proberen onszelf op onze lippen te bijten als er een gedachte oppopt als “zou het niet handig zijn om …. te hebben. Zelfs bij mij als minimalist poppen deze gedachten in dit huis gemakkelijk op. Zoiets als een trekker voor de douche, een kast voor mijn kleding, een lade voor mijn ondergoed, een afwasborstel, een plank om het eten op te leggen (i.p.v. op de grond), een kastje voor de toiletspullen, een plankje voor de handdoeken, een bakje voor de opladers…. Enz, etc. Nee nee nee nee….! In Nederland waren we onze spullen en vooral het verzorgen van onze spullen zó zat dat we hebben áfgesproken om hier de eerste paar weken NIETS te kopen! Nick heeft al gezondigd; een klein paars koffiefiltertje is toch stiekem tussen onze boodschappen belandt gisteren. Straf! Mijn eeuwig gevecht tegen spullen gaat hier verder 😊. Silven en Maelyn zijn hele dagen alleen maar met het katje, de 2 honden, kippen en het buurmeisje in de weer.

(onze slaapkamer. zie onze nieuwe kledingkast links)

Straks maar eens onze actieradius in en rondom het huis vergroten. Dan lopen we samen met Jhon en Ina naar de rivier die hier blijkbaar helemaal onderaan ons perceel ligt.