Buenos…

geschreven door: Katja

Dag 3 huren we een auto en vertrekken richting de koffiestreek – een finca bij het dorpje ‘la Tebaida’. De wegen hier zijn goed, niet druk, en het is 1 rechte weg naar het noorden; we rijden soepel. De “hoeveel minuten nog” vraag start bij Maelyn niet lang na vertrek. We weten het 1,5 uur te rekken en prikken op de kaart een dorpje voor onze lunch stop – La Paila. Het blijkt een goede gok. Met onze desillusie van Cali nog vers in het geheugen komen we enigszins huiverig het piepkleine dorpje met 10 straten horizontaal en 10 straten verticaal binnen. Ja we worden bekeken, maar het valt mee. Het is een heel gemoedelijk dorpje waar mensen op het plein zitten, rond hobbelen, van alles doen en geen stress lijken te hebben. Een lekker lunch tentje is snel gevonden, hoewel de keuze beperkt is. In het supermarktje beginnen mensen gesprekjes met me en op straat word ik ook vaker aangesproken. Mijn Spaans begint zich hier te ontwikkelen. Vóór 12:00 glimlach ik vriendelijk naar iedereen die mij aankijkt en zeg ik “Buenos” (afgekort voor Buenos días: goedemorgen). Vooral met dat afkorten hoop ik een beetje indruk te maken. Ná 12:00 glimlach ik en zeg netjes “Buenas” (afgekort voor Buenas tardes: goedemiddag). Als ze tegen mij aan beginnen te praten zeg ik snel “Hollanda”, hopend dat ze vragen “waar kom je vandaan”. Meestal klopt mijn gok. En als ik iets van “linda” of “bonita” hoor dan gaat het over Silven en Maelyn met hun zeer blonde haar en kijk ik semi-verrast en bedank ik ze met een brede glimlach “muchas gracias”. Mijn Spaans gaat vooruit.

We rijden verder. De reguliere brug over de rivier is een tijd geleden ingestort en opgelost door grote vlonders in het water waar we na een file overheen rijden. Daarna bereiken we La Tebaida vrij snel. De finca is rustig, groen, mooi, er is een zwembad en een trampoline. De kinderen zijn blij, wij zijn blij.